آمله گیاهی مقوی برای تمام اعضای بدن

چکیده

با در نظر گرفتن مواردی که از خواص و کاربرد این گیاه ناب گفتیم مانند توانایی بالای آن در قوت دادن به اعضای بدن حیف است که از کنار آمله ساده بگذریم . پیشنهاد می کنم از آن بهترین استفاده را بکنید ولی حتما موارد احتیاط را رعایت کنید تا هر روز سلامت تر بشوید.

آمله گیاهی مقوی برای تمام اعضای بدن

مقدمه

پژوهش های فراوانی که امروزه درباره آنتی اکسیدان ها صورت گرفته است. بخش مهمی آن در منابع غذایی دارای آنتی اکسیدان ها می باشد و همانطور که می دانید آنتی اکسیدان می تواند نقش کلیدی در سلامتی و پیشگیری از بیماری ها داشته باشند. بر این مبنا به این نتیجه رسیده اند که آمله یکی از گیاهان حاوی آنتی اکسیدان به مقدار قابل توجهی می باشد. آمله در هندوستان طرفداران بسیاری دارد و این گیاه در طب سنتی ایران مدت ها است به عنوان درمان برای بیماری های زیادی استفاده می شود. بنابراین دانستن اطلاعات کامل و جامع تری در مورد آمله در طب سنتی بسیار کمک کننده است پس تا انتها با ما همراه باشید.

فهرست محتوا

۱ آشنایی بیشتر با گیاه آمله

۲ خواص گیاه آمله

۳ موارد منع مصرف

۴ روش های مصرف این گیاه

 بیشتر بخوانید: بهترین راهکارها برای تقویت قلب در طب سنتی

آشنایی بیشتر با گیاه آمله

آمله با نام علمی Phyllanthus emblica از خانواده Euphorbiacea و در کتاب های طب سنتی با نام های آملج و املج گفته شده است و به هندی آملا و اونلا نام دارد. آمله درختچه ای کوچک و برگ هایش مشابه پر و گل ها سبز کم رنگ است. گل های آن زرد خاکستری و میوه کروی و گوشتی است همینطور طعم میوه های این درخت، تلخ، ترش، گس و پوست نازک مشابه آلوچه دارد از لحاظ ابعاد تقریبا مانند گردو و بعضی اوقات حتی کوچکتر به اندازه نخود می باشد. نوع خوب آن بزرگتر و سنگین و زردرنگ است. این گیاه بومی هند و خاورمیانه همچنین در هندوستان تا جنوب چین در نواحی گرمسیری رویش دارد. میوه های آمله بیشترین استفاده را دارند که حاوی مقادیر بالایی اسکوروبیک اسید است. ویتامین C موجود در آن بیست برابر بیشتر از آب لیمو است. ماده ی ارزمشند دیگری که در این گیاه یافت می شود تانن است و به خاطر وجود این ماده آمله هم در حالت خشک و هم تازه تاثیرات اعجاب انگیزی روی کمبود ویتامین C دارد زیرا تانن باعث دیرترشدن فرآیند اکسید شدن می شود.

 بیشتر بخوانید: بامیه در طب سنتی، گیاهی مملو از خاصیت شگفت انگیز

خواص گیاه آمله

آمله در طب سنتی مزاج سرد درجه دوم و خشک دوم تا سوم می باشد. ابن سینا معتقد است سردی این گیاه با میزان کمی ترکیبات گرم اصلاح خواهد شد.آمله به خاطر داشتن خشکی دارای خاصیت قبض و تقویت کننده است به همین دلیل به عنوان داروی مقوی برای تمام اندام بدن کاربرد دارد.

اثرات و کاربرد آمله در طب سنتی:

آمله به خاطر تاثیر روی خلط خون و کاهش گرمای آن از بروز عصبانیت جلوگیری می کند. این گیاه مانع فساد اخلاط شده و دفع کننده سودای غیرطبیعی از بدن می شود. مسهل سودا و بلغم رقیق از مغز و اعصاب است چونکه از بین برنده رطوبات اضافی و جلوگیری از صعود بخارات به مغز می کند. مقوی عصب و بافت های عصبی با توجه به این خاصیت بی نظیر در افزایش حافظه همچنین برای فراموشی، لقوه و وسواس سوداوی نقش پر رنگی دارد. این گیاه پرخاصیت از ریزش مو جلوگیری کرده و روغن آمله مو را سیاه و بلند می کند برای اینکه رطوبت های بلغمی که باعث سفیدی مو می شود را از بین می برد. تقویت کننده لثه ها و سستی زبان و لوزه ها برطرف می کند. تقویت کننده بسیار عالی بینایی به دلیل اینکه چشم رطوبات زیادی دارد که با دفع رطوبات زائد و ممانعت از ورود بخارات از معده به چشم می شود. آمله در طب سنتی تقویت کننده بسیار قوی،یک پاک کننده مفید و مفرح قلب است. همانطور که گفته شد آمله مقوی اعضا است و معده نیز از این قاعده مستثنا نیست. این گیاه پاک کننده روده ها از فضولات می باشد و می تواند رطوبات سست کننده معده را رفع کند. سبب کاهش بی اشتهایی و فرآیند هضم را بهبود می بخشد. استفاده خوراکی و مالیدن آن دل به هم خوردگی و استفراغ را برطرف می کند. از بین برنده عطش، استفاده از خیسانده آن از صعود بخارات معده به مغز جلوگیری می کند. بندآوررنده اسهال، به خصوص بلغمی و سوداوی است. از دیگر فواید مهم مربای آن در زخم روده و بواسیر نیز می توان اشاره کرد و تقویت کننده نیروی جنسی است.

بیشتر بخوانید: معجزه طب سنتی برای درمان کولیت روده  

موارد منع مصرف

مصرف بیش از حد آن برای طحال مضر است و مصلح آن عسل و سنبل است. به وجود آورنده قولنج و مصلح آن روغن بادام شیرین است. در افراد سرد مزاج می بایست با عسل یا دارچین یا مصطکی استفاده شود. اطلاعات کافی درباره استفاده در دوران بارداری و شیردهی وجود ندارد.

بیشتر بدانید: ثبت نام در دوره مبانی طب متوسط

صورت های مصرف این گیاه

آمله در طب سنتی  ترکیبات متفاوتی دارد که هر کدام برای بیماری های خاصی توصیه می شود. برخی از اصلی ترین آن ها شامل موارد زیر می شود:

·       اطریفل: اختلافات فراوانی درباره ترکیبات این دارو وجود دارد اما بیشتر اطبا اطریفل را ترکیب هلیله کابلی، هلیله زرد، هلیله سیاه و بلیله و آمله می دانند و خاصیت آن تقویت سیستم عصبی و پاک کردن بدن از مواد زائد می باشد با توجه به نیاز مواد دیگری به آن افزوده می شود که ترکیبات مختلفی را همانند اطرفیل افتیمونی، اطرفیل گشنیزی و موارد این چنینی را می توان اشاره کرد.

·       شیر آمله: آمله یک قابض قوی است به منظور کاهش قدرت قبض دو تا سه مرتبه آن را در شیر خیس می کنند و بعد از شستن و خشک کردن آمله بدون ریشه و دانه را استفاده می کنند.

·       مربای آمله: تقویت کننده بی همتا قلب، معده و مغز است ضمن اینکه از بالارفتن بخارات به سمت سر جلوگیری می کند به عنوان ملین هم می توان از مربای آمله استفاده کرد. روش تهیه به این صورت است که بعد از گلچین نوع رسیده و درشت آن را سوراخ کرده و به خوبی بشویید و در آب بجوشانید و بعد از خشک کردن به آن شکر یا عسل اضافه کنید تا غلیظ نشود و به قوام برسد. در آخر در ظرف شیشه ای یا چینی نگهداری شود. قبل از استفاده یک تا دو عدد را با گلاب بشویید یا به همراه طباشیر، مصطکی، هل و گشنیز میل کنید.

·       جوارش آمله: یکی از مرسوم ترین روش های مصرف جوارش آن است که در جهت تقویت معده و رفلاکس، کبد و طپش قلب می تواند جاگزین مناسبی برای انواع داروهای شیمیایی باشد.  

·       از دیگر روش های مصرف آمله در طب سنتی : با آرد کنار و آب به اسهال مزمن برای برطرف می کند. ترکیب آمله کوبیده شده با آب بارهنگ به حالت غلیظ در بیاید و روی پیشانی گذلشته شود، خونریزی بینی را قطع می کند. این گیاه ارزشمند توانایی درمان زخم های روره و ضعف بینایی را دارد که دستور تهیه راحتی دارد. ابتدا آمله ساییده شده را با مقدار مساوی شکر ترکیب کنید و سپس کمی روغن بادام شیرین افزوده شود و ناشتا خورده شود. خیسانده آن با میوه گشنیز برای معالجه حرارت معده، سوزش مقعد و ادرار سودمند است.

میزان مصرف: استفاده از آمله در طب سنتی از ماده آن9 تا 15 گرم است و جوشانده تا 30 گرم گفته شده است. لازم به ذکر است که مقدار مصرف در افراد امروزی متفاوت باشد بهتر است با مزاج فرد تناسب داشته باشد. پودر آمله 3تا 6 گرم در روز باید استفاده شود.

منابع

.قهرمان، احمد. اخوت، احمد رضا : شرح تطبيقی گياهان دارويی کهن، جلد دوم، ١٣٨٨ ،ص ١٥٥ .

٦ .گيلانی، محمدکاظم: حفظالصحه ناصری، تصحيح رسول چوپانی، نشر المعی، چاپ اول ١٣٨٨ ،ص ٢٦٣ .

٧ .ابن نفيس: الموجز فی الطب، ترجمه احمد امامی و بهجت جوادی، نشر آبژ، چاپ اول ١٣٩٠ ،ص ٤٤ .

٨ .هروی، يوسف بن محمد: رياض الادويه، تصحيح دکتر سيد محمد نظری. تهران: نشر المعی،١٣٩١ .

٩ .ابن سينا، حسين بن عبداالله. قانون. ترجمه: شرفکندی. تهران: نشر سروش،١٣٨٩ .

١٠ .عقيلی علوي شيرازي، محمد حسين: قرابادين کبير. تهران: نشر دانشگاه علوم پزشکی تهران.

١١ .عماد الدين شيرازى: رسالة آطريلال، محقق/ مصحح: هوشيارى، محمد حسين. تهران: نشر دانشگاه علوم پزشكى ايران ١٣٨٦ .

١٢ .مير حيدر، حسين: معارف گياهى. تهران: نشر فرهنگ اسلامى ١٣٨٥ .

١٣ .ابن سينا، حسين بن عبد االله: الادويه القلبيه ، محقق / مصحح: محمد زهير البابا. دمشق: معهد التراث العلمي العربي، دمشق،١٤٠٤ق.

١٤ .چغمينى، محمود بن محمد: قانونچه في الطب، مترجم، مصحح: ناظم، اسماعيل. تهران: نشر آبژ، ١٣٨٩ .

١٥ .شريف، محمد مهدى بن علينقى: زاد المسافرين، محقق / مصحح: مؤسسه احياء طب طبيعى. قم: جلال الدين، ١٣٨٧ .

١٦ .ابن نفيس: الشامل فی الصناعه الطبيه، تصحيح: زيدان، يوسف. ابوظبی: انتشارات مجمع الثقافی ٢٠٠٠ .

١٧ .عقيلی علوي شيرازي، محمد حسين: خلاصه الحکمه، تصحيح: ناظم، اسماعيل. قم: انتشارات اسماعيليان، ١٣٨٥ .

پزشکی ايران، ١٣٨٣ .١٨ .حسينی شفايی، شرف الدين مظفر بن محمد: قرابادين شفايی. تهران: موسسه مطالعات تاريخ پزشکی، طب اسلامی و مکمل، دانشگاه علوم

.عقيلی علوي شيرازي، محمد حسين: مخزن الادويه. تصحيح دکتر روجا رحيمی و همکاران. نشر سبزآرنگ. چاپ پنجم. ص ١٧٧ ، ٩٤٤

 تهیه شده توسط فاطمه سلیمانی دستیار استاد یوسفی و عضو تحریریه آموزشی صدای حکیم